Ik ben zuster Pauline, uit de stad Nedumanqad, in de staat Kerala, India. In onze familie ben ik de enige dochter. Mijn ouders voedden ons op met strikte ijver en zorg. De parochie was mijn tweede huis. Thuis, op school en in de parochie had iedereen vertrouwen in mij en moedigde mij aan om actief te zijn in koorzang en speechen. Ik verlangde heel erg de catechismus te leren. Na het beëindigen van mijn studies ging ik catechismusonderricht geven in onze parochie. Zeer enthousiast nam ik actief deel aan de Mission League Association (= missieclub).

In 1990 startten de Pallottijnse zusters van het Katholieke Apostolaat een missie in onze Parochie. Als ik naar hen keek, werd ik sterk aangetrokken om religieuze zuster. De zusters waren heel hartelijk jegens mij. Na verloop van tijd werd ik hun eerste kandidaat van de Manikyapuram parochie. Tijdens mijn eerste vorming lieten de zusters mij onderricht geven in de bijstatie van Eliapuram, waar ik één jaar les gaf in de kleuterschool. Spoedig daarna brachten de zusters mij over naar Edakochi voor verdere vorming tot lid van de congregatie. Daar trof ik een vriendelijke atmosfeer in een leven van gebed, religieuze instructie, gemeenschapsleven en huiswerk. Daar leerde ik meer en meer kennis van God en hoe ik God en Kerk zou kunnen dienen. Na drie jaar werd ik geprofest. Mijn eerste jaar religieus leven was een jaar van genade en enthousiasme. Ik was gelukkig met de zusters van de gemeenschap. Maar dat jaar ontdekte ik ook, dat ik een sterke neiging had om bij elke soort irritatie kwaad te worden. Ik toonde dat niet openlijk, maar hield dat meer voor mijzelf. Ik werd overgeplaatst naar Andrhra Pradesh, waar ik het moeilijk vond om met de kinderen te communiceren, omdat zij een andere taal spraken, het Telugu. Toen kwam de zomervakantie, de maand mei 2003.

Op 3 mei kwam ik bij de gemeenschap van Manikapuram om mijn jaarlijkse retraite te doen. De dag tevoren had ik een ernstige hoofdpijn gehad vroeg die morgen geraakte ik plotseling in een coma. Toen ik mijn ogen weer opende en tot bewustzijn kwam, ontdekte ik , dat er een maand voorbij was gegaan. Ik werd omringd door mijn ouders, familie, medezusters en oversten van Edakochi. Ik begon te begrijpen ik, dat ik was toegelaten tot het medisch college van Thiruvananthapuram. Iedereen had getwijfeld aan mijn herstel. Maar ik had de best beschikbare behandeling gekregen en opgenomen in het ICU (ziekenhuis). Alle medezusters in india, Rome, Brazilië en de Verenigde Staten hadden intensief voor mij gebeden en novenes gehouden. De plaatselijke oversten waren al begonnen met de planning van mijn begrafenis. Ik zou de eerste zuster geweest zijn die India zou sterven. Ik hoorde, dat dat ik een hersenbloeding had gehad. Maar God had een ander plan voor mij. Ik stierf niet en begon langzaam te herstellen.

Na mijn herstel beleefde ik iets nieuws. Ik werd gemakkelijk geïrriteerd en verveeld, en ik kon mijn situatie niet aanvaarden. Mijn geestelijk doodsangst kwam door te denken over wat ik nog zou kunnen doen met mijn nog zo jonge leven. Ik raakte in een depressie. Ik kon geen lawaai en geen meningsverschil verdragen Ik kon niet zomaar stil zitten. Hoofdpijnen blijven mij drukken. Ik werd gemakkelijk extreem vermoeid en zweterig. Maar mijn ouders en mijn medezusters bleven vol liefde en begrip. Vol vertrouwen gaven zij mij weer verantwoordelijkheden, zoals zorg voor het gastenverblijf. Daarna plaatsten zij mij over naar de receptie van een andere gemeenschap. Maar ik werd onverwacht getroffen door epilepsie en men bracht mij vaak heen en weer. Tenslotte keerde ik terug naar Edakochi. Ik had veel problemen. Ik moest geopereerd worden aan mijn knie, mijn schouder en aan mijn kaak die van zijn plaats was geraakt. Ik kreeg problemen aan de schildklier en een hoog cholesterolgehalte. Ik had fysieke en geestelijk pijn.

Toen werd in 2013 Radio Maria gevestigd in Aroor, India. Onze gemeenschap was uitgenodigd een zuster te benoemen voor medewerking aan de heilige missie Maria’s stem te verspreiden. Er werd gediscussieerd in onze gemeenschap, maar de Voorzienigheid gaf mijn oversten in mij te vragen, of ik deze missie niet kon verrichten. Ik was diep geraakt. Ik werd overtuigd, dat het “een roeping binnen een roeping” was. Ook al was ik mij bewust van mijn zwakheden, ik was zeer blij over deze aanstelling. Toen het bestuur van Radio Maria hoorde van mijn benoeming, twijfelden zij, denk ik, zeker aan mijn uithoudingsvermogen. Maar met de zegen en het vertrouwen van mijn oversten kwam ik bij de staf.

Vanaf mijn eerste dag bij Radio Maria was ik ervan overtuigd, dat God mij had geroepen om het Goede nieuws van Zijn Koninkrijk te verkondigen en te zorgen dat de liefde van Maria zou worden gekend en gevoeld. In dienst van Radio Maria gingen mijn ogen open. Want ik ontmoette mensen die slachtoffer waren van extreem lijden. Zij leden meer dan ik. Zij misten zelfs de meest elementaire hulpmiddelen, maar zij waren zo vol vreugde en baden met zoveel vertrouwen. Ik besef de liefde van God en de genegenheid van onze Moeder Maria. Ik getuig van mijn dankbaarheid voor deze zegen. Ik begon weer zelfvertrouwen te krijgen en van het leven te houden, terwijl ik mijzelf helemaal gaf in de dienst van God en Maria. Ik besef de geleidelijke verandering en transformatie die God mij had toebedeeld. Mijn neiging snel geïrriteerd, onrustig en boos te worden werd langzaamaan milder en milder. Daarvoor dank ik de Heer en Maria. Vandaag de dag word ik niet kwaad meer, maar voel meer compassie jegens anderen die lijden.

Ik voel een grote dankbaarheid jegens de directeur en heel de staf van Radio Maria, die mij omringen met hartelijkheid, geduld en wederzijdse hulp. Ik erken nederig, dat God mij talenten heeft gegeven, die ik mag gebruiken in zijn dienst. Ik ben er zeker van, dat God mij beschermt. Mijn gezondheid neemt toe. Gedurende mijn werk bij Radio Maria heb ik nog slechts drie keer een aanval van epilepsie gehad. Ik word nog wel vermoeid, maar met de hulp van mijn gemeenschap en Radio Maria zijn mijn krachten hersteld en vernieuwd. Dag voor dag word ik geïnspireerd om lief te hebben en meer te doen om God en onze Moeder Maria en iedereen meer te beminnen. Ik weet dat het leven kort is. Wanneer God wil, is het goed Hem om zijn gaven terug te geven en Hem in de hemel volledig te dienen.